ۇيات بولادى…

وسى ۇلكەندەر قىزىق، كىشكەن­تاي بالا سياقتى. اتا-اناسى تارازدان تاڭەرتەڭگى پويىزدان ءتۇستى. اكەيدىڭ ءىنىسىنىڭ ايەلى جامان اۋرۋدان قايتقان. سوسىن سول ۇيگە بارىپ، كوڭىل ايتىپ شىققاننان كەيىن اكەسى قى­زىنا: «بالام، ءبىز شەشەڭ ەكەۋمىز باعاناعى كەلگەن قى­زىل­وردانىڭ پويىزىمەن كەشكە قاي­تامىز، – دەدى. بۇعان اڭ-تاڭ بول­عان قىزى: – پاپا، ءبىر-ەكى كۇن قونىپ كەتپەيسىڭدەر مە، استاناعا كۇندە كەلىپ جات­قان جوقسىڭدار، جولدان شارشادىڭ­دار عوي، – دەپ بايەك بولدى.

– بىرىنشىدەن، بالام، ولىككە كەلىپ تۇرىپ، قىدىرۋعا بولمايدى. ەكىنشىدەن، ۇيات بولادى، مەن ۋادە بەردىم.
– كىمگە؟
– باعانا ءبىزدى اكەلگەن جولسەرىك بالاعا.
– وي، پاپا، قايداعى جولسەرىك، ونىڭ ءسىز سياقتى ءجۇز جولاۋشىسى بار، قايسىبىرىن ەستە ساقتايدى دەيسىڭ، ول ءسىزدى باياعىدا-اق ۇمىتىپ كەتتى. سوسىن ءسىزدى ول ەمەس، ماشينيست اكەلدى، ول تەك بيلەت تەكسەرۋشى عانا. سىزدەن وعان كەرەگى اقشاڭىز ەمەس پە؟ – دەپ اكەمدى قالدىرۋدىڭ امالىن جاساپ جاتىرمىن.
– جوق، ول مەنىڭ قالتا تەلەفونىمدى جازىپ الدى، مەن دە ونىكىن جازىپ الدىم، ول كۇتەدى. مەنىڭ ۋادەمدە تۇرماعانىم ساقالدى باسىما ۇيات بولادى.
بۇعان سول جەردە تۇرعان بالا-شاعا، تۋعان-تۋىس، قۇدا-جەكجات جانە باسقا قوناقتار ەرىكسىز كۇلىپ جاتتى.
– نەگە كۇلەسىڭدەر، ەي؟ ايتتىم بولدى، «ەر جىگىتتىڭ ەكى سويلەگەنى – ولگەنى». جينال، كەمپىر، ۆوكزالعا كەتتىك…
قايران ءبىزدىڭ اكەلەر، سەكسەنگە كەلسە دە سەرتتەن تايماعان. ال قازىر مۇنداي سوزگە بەرىك ازاماتتى قايدان تابارسىڭ؟..

دامەتكۇل قۇماقباي